چگونگی پيدايش قوانین امتیازدهی

اولین قوانین امتیازدهی فدراسیون جهانی ژیمناستیک در سال 1949 بوجود آمد، قبل از جنگ جهانی دوم استانداردهای داوری محدود به چند بیانیه کلی در مورد اصول تکنیکی بود. برخی قوانین برای کسر امتیازات و قوانینی دیگر هم بصورت محدودی بوسیله، کمیته، فنی قبل از هر مسابقه مشخص می‌شد. به این ترتیب هر داور برنامه ژیمناست را برا اساس چیزهایی که در کشور خود یاد گرفته و تمرین کرده بود ارزیابی می‌کرد. طبیعتاً این منجر به تفاوتهای آشکاری در امتیازدهی و همچنین اشتباه در یادآوری می‌شد.
رشد طوفانی ژیمناستیک هنری در دوره بعد از جنگ و درک بهتر تکنیک از راه تعلیم نیاز به ایجاد قوانینی متحد و قابل قبول برای همه را مشهود کرده باعث اصلی این تصمیم‌گیری بیش ازهمه چیز مسابقاتی که اولین المپیک بعد از جنگ که در سال 1948 در لندن برگزار شده بود.در آنجا اختلافات بین امتیازاتی که داوران مختلف داده بودند، چنان زیاد بود که داوری دقیق امکان‌پذیر نبود. این موضوع در میان گروههای ژیمناستیک و نشریات انتقادات زیادی پیش آورد که باعث شد کمیته فنی تصمیم به ایجاد رهنمودهای کاملاً‌ مشخصی برای ارزیابی برنامه ژیمناستیک قبل از مسابقات جهانی 1960 باسل بکند.
این کار کمیته توانست از قوانینی که قبلاً در بعضی کشورها بطور مجزا به اجرا گذاشته می‌شوند، استفاده کند.
درسال 1949 اولین سری قوانین تحت عنوان «قوانین امتیازدهی» بیرون آمد. این قوانین از 12 صفحه چاپی تشکیل می‌شد و اجازه مجزا کردن ارزیابی را به 3 فاکتور مجزا می‌داد:
مشکلی حرکت، ترکیبات و اجرا ولی در این رهنمودها اشاره‌ای خاص به محتویات مشکلی حرکات دلخواه نمی‌کرد.به پیشنهاد نماینده فرانسه در TC کلائد- لاپ لوو پی‌یر هنتگس (لوکزامبورگ) سازمان داوران به ترتیبی ایجاد شد که برای هر وسیله 4 داور زیر نظر یک سرداور قرار گرفته و امتیاز نهایی با احتساب معدل دوامتیاز وسط تشکیل شد. این شیوه برای مدت زیادی خود را ثابت کرده بود و باید نگه داشته می‌شد.
این قوانین مرتباً قبل از هر دوره مسابقات مهم اصلاح شد.بعدها حرکات C, B, A و ارزیابی معرفی شد.
در سمپوزیوم مادرید در سال 1973 اولین بار امتیازات به 3 دسته تقسیم شدند:

شکل ترکیبات و اجرا با امتیازات 4/3، 6/1، 4/4 که جمع آن 4/9 امتیاز شد و 2/0 امتیاز برای ریسک،ابتکار و هنرمندی و مهارت بود.
تصمیمات مهمی در کنگره‌های شصت و ششم و هفتم FIG در سئول (1988) و فرنکفورت (1990) گرفته شد، منجر به تغییراتی در قوانین شد. 
این تغییرات شامل استفاده از 6 داور برای هر  وسیله در مسابقات رسمی FIG بود.
سمپوزیوم مخصوصی که MTC در سپتامبر 1993  در لوگانو (سوییس) برگزار کرد منجر به بحث‌هایی داغ و ضد و نقیض شد.

در میان آنها مهمترین آنها به شرح ذیل است:

1- معرفی هیئت داوران الف و ب

2- حفظ عدد 10 به عنوان حداکثر امتیاز بود

حذف حرکات اجباری بعد از المپیک 1996 که در شصت و نهمین کنگره FIG در ژنو در ماه می 1994 تصویب شد.
با حذف حرکات اجباری نیازهای ویژه نقش مهمتری را بعهده گرفته‌اند.
از نقطه نظر تاریخ قوانین سال 1997 جایگاه مخصوصی دارد زیرا دیگر شامل قوانین حرکات اجباری قسمتی از ژیمناستیک را برای 100 سال تشکیل می‌داد نمی‌شود. اما دلیل دیگری هم وجود دارد و آن این است که ترکیب جدیدی از داوران بصورت هیئت‌های الف و ب بوجود آمد. تعداد داواران که برای هر وسیله 4 نفر بود به شش نفر در سال 1993 افزایش پیدا کرده بود. ایجاد هیئتهای الف و ب که از سال 1997 اجباری خواهد بود بزرگترین تغییر سازمانی داوران در 50 سال اخیر بوده است.
جدولهای مشکلی مرور و اصلاح شد و تغییرات بزرگ مسئولانه‌ای فقط در پرش خرک داده شد.
بدین صورت که به هر پرش امتیاز جداگانه‌ای داده شد و این امتیازات میان 5 گروه جدید پرش تقسیم شد.

عمده حقوق و وظایف داوران

1- داوران باید با ورزش ژیمناستیک رابطه نزدیک داشته و بطور مداوم معلومات علمی خود را در این زمینه توسعه دهند. پیش نیازهای اساسی برای فعالیت آنها به شرح ذیل است:

·        داشتن معلومات عالی از مقررات امتیاز گذاری

·        داشتن معلومات عالی از مقررات فنی FIG

پیش نیازهای داوری مسابقات رسمی FIG به شرح ذیل است:

·        دارا بودن گواهینامه معتبر عضویت در FIG

·        اثبات موفقیت در فعالیتهای داوری در مسابقات بین المللی و ملی.

·        نشان دادن کارآیی در مورد ارائه کاربرد ماهرانه و صحیح در جریان مسابقات .

2- تمام اعضای هئیت داوران موظفند:

- درکلیه جلسات برنامه‌ریزی اجلاس داورارن (برای قضاوت در یک مسابقات خاص) شرکت جویند.

- یک ساعت قبل از آغاز مسابقات در محل انجام رقابتها حضور داشته باشند.

- به خوبی آمادگی انجام وظایف خود را داشته باشند.

- با لباس مناسب در مسابقات حاضر شوند. ترجیح داده می‌شود که داوران از شلوار خاکستری و کت آبی تیره و پیراهن و کراواتی با رنگ روشن استفاده کنند.

3- در خلال مسابقات از داوران درخواست می‌شود:

- صندلی که به او اختصاص داده‌اند ترک نکند.

- با افراد دیگری تماس نداشته باشند.

-        با مربیان، ژیمناستها و داروان دیگر وارد بحث و گفتگو نشود.

حقوق و وظایف داوران

1-داوران بر اساس واجد شرایط بودنشان که از روی نتایج امتحانات در هیئت داوران D و یا E انجام وظیفه خواهند کرد. آنها موظفند حرکات هر برنامه را به نحوی صحیح و سریع طبق این قوانین امتیازگذاری ثبت و ارزیابی کنند.

2- داوران هیئت Dمسئولیت ثبت و ارزیابی اصول زیر را به عهده دارند:

- سختی حرکت

- نیازهای ویژه

- پاداش

3- داروان هیئت Eمسئولیت ارزیابی ارائه حرکت بر اساس اصول فنی، موقعیتی (positoional) و زیبایی را به عهده دارند.

عوامل ارزیابی

1- برنامه‌های حرکت زمینی، خرک حلقه، دار حلقه، پارالل و بارفیکس براساس ترکیبات امتیازی ذیل محاسبه می‌شود.این ترکیبات برای هیئت‌هایD و E تقسیم شده‌اند:

2- در پرش خرک هیئت

نیازهای سختی برنامه

1- برنامه‌های حرکات زمینی، خرک حلقه، دارحلقه، پار الل وبارفیکس احتیاج به ارزش

5- خطاهای فنی و خطاهای فرم به 4 گروه زیر تقسیم می‌شوند:

- خطاهای کوچک 0/1 امتیاز

- خطاهای متوسط 0/3امتیاز

- خطاهای بزرگ 0/5 امتیاز

- افتادن 1/00 امتیاز

6- خطاهای بالا به شرح ذیل می‌باشند:

- خطاهای کوچک- اجرای تقریباً بدون اشتباه، اشتباه جزئی تخطی جزئی ازاجرای صحیح و یا وضعیت آخر.

- خطاهای متوسط- تخطی مشخص از اجرای بدون اشتباه و یا وضعیت آخر.

- خطاهای بزرگ- تخطی شدید از اجرای بدون اشتباه و یا وضعیت آخر.

- افتادن- افتان از و یا روی وسیله.

7- اگر ژیمناست برنامه‌اش دراثر افتادن قطع شود و یا از وسیله جدا شود، میتوانددر عرض 30 ثانیه ادامه پیدا کند و حرکتی که باعث افتادن او از و یا روی وسیله شده را می‌توان تکرار کرد.